1995 yılında bölücü terör örgütü ile girilen silahlı çatışma sonucu Hakkari ' de şehit oldu. Allah rahmet eylesin.

    Ben, Mehmetçik adıyla bilinen Türk askeriyim. Tarih sayfaları benim kahramanlıklarımla doludur. Yüzlerce yıldan beri devletimi, vatanımı, milletimi ve hürriyetimi korumak için nice savaşlara katıldım. Bu savaşlardan biri de Çanakkale de yaşandı. Çanakkale’de Yahya Çavuş oldum; altmış üç kişiyle iki bin İngiliz ‘i Ertuğrul Koyu’nun kumlarına gömdüm. Seyit Onbaşı oldum; Düşmanın Ocean adlı zırhlısını batırdım. Conkbayırı’nda Anafartalar’da Mustafa Kemal oldum; pişman ettim düşmanı bu topraklara geldiğine.

       Çanakkale önlerine en güçlü zırhlılarını çekmiş olan düşman ordusunun subayları, Çanakkale'yi kolayca geçip beş çayını İstanbul’da içmeyi planlıyorlardı. Ancak unuttukları bir şey vardı karşılarındaki millet Türk milleti idi.

         Biz Mehmetçikler vatanımızı canımız pahasına savunduk. Şehitliğin kutsal bir makam olduğuna inanıyor ve şehit olmaya can atıyorduk. İşte bu nedenle, analarımız bizi vatana kurban olalım diye kınalayıp yollarken cepheye, biz savaşa değil düğüne gider gibi şendik.

            Düşman gemilerinin çokluğu ve büyüklüğü bizi hayrete düşürüyordu. Fakat hiçbirimiz zerre kadar korku duymuyorduk. Düşman boğazın iki yanını bombalamıştı. O koca zırhlıların karşısına çıkacak bir güç kalmamış gibiydi. Onlar öyle sanıyordu. Seyit Onbaşı insanüstü bir güçle kucakladı koca gülleleri Ocean’ı boğazın derinliklerine gömdü. Nusret Mayın adlı o küçük gemi döşediği mayınlarla dünyanın en güçlü zırhlılarını batırdı.

        Çanakkale’yi denizden geçemeyeceğini anlayan düşman geri çekilip karadan saldırdı.  Düşmanı karada karşılayan Yahya Çavuş altmış üç kişiyle dünyaya meydan okudu. O yıl İstanbul üniversitesinden mezun olan öğrenci olmadı. Çünkü tıbbiyeliler şehadet şerbetini içti Çanakkale’de. Daha ne ana kuzları şehit oldu saymakla anlatmakla bitmez.

        Biz Mehmetçikler her birimiz Çanakkale geçilmez diye haykırarak bir destan yazdık. İnanıyoruz ki bizim zamanımızda siz yaşamış olsaydınız bu destanı siz yazardınız. Zamanı, mekânı, yazanı fark etmez bu destanın son sözüdür.            

                               Gönderen Meryem Pekuz - öğretmen

                                            VATAN SAĞOLSUN!